พิภพราชา ภาคขยาย ตอนที่ 9 ( เข้าสู่พาร์ทแรกของภาคที่ 4 - ตัวละครเอกในนครรัฐกลิงคะ)

ภาพรวมของเนื้อหาภาคที่ 4 จะนำคุณไปสู่จุดจบของเรื่อง ก็คือสงคราม : การรบกันในศึกใหญ่ 2 สมรภูมิที่สำคัญ ก็คือสมรภูมิแรกอยู่ที่กรุงโลกาบรรณพิภพ และสมรภูมิที่ 2 อยู่ที่เกาะนพธารานคร  ซึ่งคำถามก็คือ ทำไมจะต้องมารบกันอยู่ตรงบริเวณนี้  ก็ตอบแบบกำปั้นทุบดินก็คือ ทั้ง 2 สมรภูมิก็คือส่วนหนึ่งของอาณาจักรนิมิตรนคร ที่เป็นศูนย์กลางของเรื่อง ศูนย์กลางของความขัดแย้ง และปมที่มา ตลอดจนเป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ ที่อาณาจักรอื่นๆ โดยรอบ ก็มั่นหมาย อยากจะได้มาครอบครอง

ในกรณีของกรุงโลกาบรรณพิภพ ถ้าจะว่าไป ศึกครั้งนี้ ไม่ใช่ศึกใหญ่ครั้งแรก ก็ในภาคแรก ถ้ายังจำกันได้ กรุงโลกาถูกรุกรานด้วยพวกจามกับขอม และบรรดาพันธมิตรอื่น แต่ก็รอดมาได้ด้วยกุศโลบายของพระอาจารย์ปู่ฤษีเขื่อนขันธ์ กับพระเจ้าเอกสิทธาธิราช แห่งนพธารานคร ที่ร่วมกันออกอุบายให้นาคามินไปปฏิบัติการเป็นสายลับ วางเพลิงในวนอุทยานใกล้วังของพวกจาม และเอาเชื้ออหิวาต์ไปปล่อยที่พระนครของพวกขอม ทำให้ 2 นครนั้น เกิดความวุ่นวาย ต้องพะว้าพะวงกับอัคคีภัยและโรคระบาด จนต้องถอนกองกำลังกลับพระนครกระทันหัน ทั้งๆ ที่ชนะศึกแล้ว และบุกเข้าถึงใจกลางพระนครและพระราชวัง กำลังจะแบ่งสมบัติกันอยู่ แต่ก็ถูกกษัตริย์ของ 2 พระนคร เรียกทัพกลับ กลายเป็นชนะศึกแต่แพ้สงครามในศึกยกแรก ของศึกกรุงโลกา พอมาภาค 2  เจ้าชายอัทธิ์ถิรวาร (วูเฟอั๊กเทีย) จับได้ว่า มูลเหตุที่ทำให้พระนครของจามเกิดอัคคีภัย ที่แท้เกิดจากการวางเพลิง ไม่ใช่ภัยธรรมชาติ และเป็นการกระทำโดยจงใจของสายลับจากนพธารานคร นั่นก็คือนาคามิน  เรื่องมันแดงขึ้นมาก็เพราะ เจ้าชายวูเฟด๊อกเกีย กลับจากการศึกษาเล่าเรียนที่เนราญนารายณ์มีพฤติกรรมที่เปลี่ยนแปลงไป ดูเซื่องซึม ไม่ร่าเริง ช่างพูดจาเหมือนเดิม จนสอบถามเอาจาก เจ้าชายอภิมงคลไชยาจากขอม พระสหายสนิทของอนุชา จึงได้รู้ความจริงว่า จริงๆ แล้ว วูเฟด๊อกเกียที่เห็นอยู่ เป็นบุคคลที่คืนชีพจากการสิ้นพระชนม์ไปแล้ว แต่ได้รับการรักษาให้ฟื้นคืนชีพจากคณาจารย์ของเนราญนารายณ์ แต่ปิดบังความจริงเรื่องนี้ไว้ ทำให้อัทธิ์ถิรวาร คาดคั้นเอาความจริงจาก พระอาจารย์เจ๊อะเมียนดุง โหรหญิงแห่งจาม ทำให้รู้ความจริงว่า มีคนเข้ามาลอบทำร้ายเจ้าชายวูเฟด๊อกเกียจนถึงแก่ชีวิต ก่อนที่คณาจารย์จะช่วยกันฟื้นคืนชีพของพระองค์ได้ ด้วยการใช้วิชาเปิดมิติย้อนเวลาของพระอาจารย์เจ๊อะเมียนดุง ย้อนไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ว่าใครเข้ามาลอบทำร้ายวูเฟด๊อกเกีย แล้วไอ้วิชานี้แหละที่ อัทธิ์ถิรวาร ขอให้เจ๊อะเมียนดุง ช่วยใช้วิชานี้ส่องดูว่าตอนเกิดเหตุเพลิงไหม้วนอุทยานใกล้พระราชวังจาม มีอะไรผิดปกติมั๊ย จึงพบเห็นภาพว่า มีคนเข้ามาวางเพลิง สุดท้ายกลายเป็นชนวนที่ทำให้อัทธิ์ถิรวาร ล่วงรู้ว่า นาคามินถูกส่งมาวางเพลิง โดยเป็นกุศโลบายจากนพธารานคร จึงนำกองกำลังไปถล่ม ต่อมาพระเจ้าเอกสิทธาธิราช ยอมเป็นองค์ประกันเพื่อปกป้องความเสียหาย สุดท้ายเกิดปฏิบัติการชิงตัวประกันออกมาได้ แต่ท้ายที่สุดพระเจ้าเอกสิทธาธิราชได้รับบาดเจ็บจากการถูกลอบทำร้ายจนสิ้นพระชนม์ ต่อมาก็มีชนวนอีกอย่างก็คือ เฟยาเลีย พระขนิษฐาของอัทธิ์ถิรวารไปแอบหลงรักในตัวเอกอนุเชษฐ์ พระราชาองค์ใหม่ของนพธารานคร จนแอบหลบหนีไปอยู่ที่นพธารานคร ทำให้อัทธิ์ถิรวารแค้นฝังหุ่นต่อเอกอนุเชษฐ์และนพธารานครหนักเข้าไปอีก จึงไม่แปลกใจที่ในเวลาต่อมาจึงออกอุบายต้องการจับกุมตัวเอกอนุเชษฐ์และนาคามิน มาชำระโทษที่จามปา และภาค 3 จบลงตรงเหตุการณ์ที่ เอกอนุเชษฐ์หนีการจับกุมของอัทธิ์ถิรวาร หลบหนีเข้าไปยังเผ่าโชนัน และไปตกล่องปล่องชิ้นกับ เซเดบาลา ธิดาของ หน.เผ่า จนสุดท้ายต้องแต่งงานเป็นสามีกับลูกสาว หน.เผ่า ส่วนนาคามิน ถูกอัทธิ์ถิรวารจับกุมตัวไปทรมาน

อารัมภบทมาซะยาว ยังไม่เข้าเนื้อหาของภาคที่ 4 เลย แค่เป็นการปูเหตุการณ์จากภาคที่ 3 มา

เข้าสู่เนื้อหาภาคที่ 4   โดยเรื่องเปิดมาที่เหตุการณ์ของนครรัฐกลิงคะ ซึ่งเป็นนครรัฐที่มีเกริ่นมาเพียงเล็กน้อยในภาค 3 ก็คือ ช่วงที่สุกรี ออกติดตามหาคนที่ยิงศรธนูไปทำร้ายพระเจ้าอธิกบุศย์ พอเดินทางเข้าสู่กลิงคะ ไปเจอกับอลิศกาปูร์ นายทหารระดับเสนาธิการ ที่มีฝีมือยิงธนูฉกาจฉกรรจ์ ซึ่งเป็นการแข่งขันกีฬาระหว่าง 2 นครรัฐ คือระหว่างศรีวิชัย vs กลิงคะ แล้วสุกรีไปเห็น ก็เลยเข้าใจผิดคิดว่า อลิศกาปูร์น่าจะเป็นผุ้ที่ยิงศรธนู ทำร้ายอธิกบุศย์ นายของตน จึงไปจับกุมอลิศกาปูร์มาสอบสวน แต่อลิศกาปูร์รู้สึกว่า ถูกดูหมิ่นศักดิ์ศรี โดนซ้อม ทั้งๆ ที่ไม่ได้เกี่ยวข้อง หรือไม่เคยรู้จักพวกของสุกรีมาก่อน พอสุกรีปล่อยตัวไป จึงเอาเรื่องไปฟ้องต่อเจ้าหญิงวิษธ์ราณี องค์พระขนิษฐาใหญ่แห่งรัฐกลิงคะ จนสุกรีถูกจับตัวไปทรมาน และบังคับให้มีเพศสัมพันธ์กับวิษธ์ราณี เพื่อแลกกับการบอกเบาะแสว่าใครกันแน่ที่เป็นคนยิงศรธนูไปโดนอธิกบุศย์ ความช่วยเหลือของวิษธ์ราณี ทำให้สุกรีได้พบเจอตัวกับพิกัปมนู พราหมณ์หนุ่มและนักรบศรีวิชัย คนที่ยิงศรธนูแล้วไปทำร้ายอธิกบุศย์ และนำตัวกลับมาบริกรรมคาถาคลายศรธนู จนอธิกบุศย์รอดชีวิตมาได้  การเปิดตัวของวิษธ์ราณีกับอลิศกาปูร์ ในตอนกลางของภาค 3 นำมาซึ่งการเจาะลึกในรายละเอียดของนครรัฐกลิงคะ ตั้งแต่ต้นภาคที่ 4

(เชิงอรรถเพิ่มเติมมีอยู่ในหนังสือนิยายแต่จะเอามาเล่าเพิ่มเติม  :  นครรัฐกลิงคะ ทุกคนอาจจะสงสัยกันว่า มันชื่อไปเหมือนกลิงคะที่อยู่ดินแดนภารตอินเดียไม่ใช่เหรอ ผู้เขียนมั่วหรือเปล่า ตั้งชื่อซี้ซั้ว ขอบอกว่า ก่อนจะเขียนเรื่องนี้ได้ไปศึกษามาแล้วว่า กลิงคะมีอยู่ในดินแดนชวาจริง เป็นเชื้อสายราชวงศ์ที่มาจากอินตระเดีย สมัยอโศกมหาราชโน่น ที่ทำสงครามปราบแคว้นกาลิงคะ จนราบคาบ ปัจจุบันแคว้นกาลิงคะเปลี่ยนชื่อเป็นรัฐโอริศาในปัจจุบัน แต่ราชวงศ์ที่เหลือรอดในยุคโน้น ก็ได้อพยพหลบหนีมาตั้งรกรากอยู่ที่เกาะชวา โดยสมัยโน้นมันยังไม่ได้เป็นประเทศ มันยังแยกเป็นเกาะแก่ง หรือนครรัฐกันอยู่ จึงยังคงใช้ชื่อกลิงคะตามชื่อเดิมของแคว้นบรรพบุรุษ แต่ตัวละครในนิยายได้สมมติขึ้นทั้งหมด เพื่อไม่ให้ไปอ้างอิงกับข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ และก็เพือความสนุกมีสีสัน มากกว่าประวัติศาสตร์ที่ไม่มีสีสันอะไร)  

กาะ

ความสัมพันธ์ของอลิศกาปูร์กับเจ้าหญิงวิษธ์ราณี เป็นไปแบบคู่ขา หรือกิ๊กกัน เนื่องจากทั้งคู่ต่างเป็นผีเน่ากับโลงศพ คือคู่ศีลเสมอกัน ฝ่ายชายเป็นชายโฉด มีนิสัยชอบพรากพรหมจรรย์บรรดาสาวๆ ที่ตัวเองหมายปอง ไม่เว้นราชนิกูล อาศัยรูปโฉมความหล่อ และลิ้นเสน่หา คารมเป็นต่อ หลอกล่อสาวๆ ให้มาติดกับอยู่เนืองๆ ส่วนฝ่ายหญิงเป็นผู้กระหายใคร่อยากเพศรสกามารมณ์จากบุรุษหนุ่ม รูปงาม หน้าตาดี รูปร่างดี โดยไม่เลือกว่าจะต้องมีฐานันดรเทียบเท่าหรือไม่ ขอเพียงพึงใจ ก็จะออกอุบายจับกุมตัวมาสำเร็จความใคร่ได้โดยง่าย จนวันนึงมาเจอสุกรี ก็ทำให้วิษธ์ราณีหูตาสว่างมากขึ้นว่า แท้ที่จริงแล้วในแผ่นดิน ไม่ได้มีหนุ่มรูปงามแต่เพียงอลิศกาปูร์เท่านั้น  เปิดเรืองมา เฟยาเลีย พระชายาพระองค์ใหม่ของเจ้าชายนัชปาล ซึ่งมีศักดิ์เป็นมกุฎราชกุมารของกลิงคะ หรือเจ้าชายองค์รัชทายาทแห่งกลิงคะทรงเสด็จไปงานราชการ ทำให้เฟยาเลีย ซึ่งเพิ่งผ่านพิธีอภิเษกสมรสมาได้หมาดๆ แต่ต้องนอนเหงามาหลายคืนแล้ว ภายในวังใหญ่โต หลังจากคืนส่งตัวห้องหอ ก็ไม่เคยพบหน้านัชปาล องค์พระสวามีอีกเลย พออยู่หลายวันเข้า ร่วมเดือน จึงอยากออกมาเดินเล่นดูทิวทัศน์รอบๆ วัง หรืออยากจะรู้ว่า ภายในราชสำนักอันใหญ่โต มีอะไรอื่นๆ ที่ตนเองไม่รู้อีกบ้าง พอเสด็จออกมา ก็มาพบเจอกับอลิศกาปูร์ ซี่งหมายตาไว้นานแล้วว่า เฟยาเลีย พระชายาองค์ใหม่ นี้เป็นเหยื่ออันโอชะ ที่ตนเองหมายจะพรากพรหมจรรย์อีกราย คือพูดง่ายๆ คือเป็นของเล่นในลิตต์ของอลิศกาปูร์อีกคน และแล้วจึงออกอุบายหลอกล่อ ให้เฟยาเลีย ไว้วางใจตน โดยอ้างว่า นัชปาลให้ตนมาเป็นองครักษ์พิทักษ์พระชายา เวลาต้องการเสด็จไปไหน ให้ตนเองคอยตามไปอารักขา หรือพาทัวร์ชมวัง หรือไปในสถานที่ใดก็ตามที่อยากไป มีอยู่มาวันหนี่งหลอกให้เฟยาเลีย ออกไปนอกวัง ดูวนอุทยาน แล้ววางแผนให้มีโจรมาลอบทำร้าย ฉุดคร่าเฟยาเลียไป โดยถูกจับมัดและปิดตา จึงมองไม่เห็น ส่วนอลิศกาปูร์แสร้งทำทีเป็นถูกคนร้ายทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสลบไป แต่แท้ที่จริงเป็นการเตี๊ยมกับพรรคพวกของตนทั้งนั้น จากนั้นจึงฉุดคร่าเอาเฟยาเลียไปข่มขืนในดงหญ้าข้างทาง จนสำเร็จความใคร่แล้ว จึงทำทีเป็นไปพาพวกมาช่วย จนสามารถช่วยเหลือเฟยาเลียกลับมาวังได้ จากนั้นอีกไม่กี่วันก็ใช้แผนยั่วเสน่หา ด้วยการมาซ้อมต่อสู้ฟันดาบกับนายทหารสมุนบริวารของตน เพื่อให้เฟยาเลียแอบมองหุ่น และล่ำสัน มีเสน่ห์น่ามองในรูปกายและใบหน้าของตน คือขายของเต็มที่ ทำให้เฟยาเลียติดกับดักบ่วงเสน่ห์ เชื้อชวนให้อลิศกาปูร์เข้ามาในห้องพระบรรทม จากนั้นมีเพศสัมพันธ์กัน ทำให้อลิศกาปูร์ได้ฟันเฟยาเลียอีกรอบนึง และครั้งนี้ทำให้เฟยาเลียเริ่มรู้สึกตัวว่ารสสัมผัสที่ได้รับช่างเหมือนตอนที่ถูกโจรป่าข่มขืน แต่ก็ยังไม่แน่ใจ จนเจ้าหญิงวิษธ์ราณีเสด็จมาเยี่ยมเยียน และไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ จนเปิดพิรุธให้วิษธ์ราณีจับได้ว่า เฟยาเลียมีร่องรอยของการถูกข่มเหง พอคาดคั้นไปมาจึงทราบว่าถูกข่มขืนโดยคนร้ายไม่ทราบเป็นใคร แต่พอทราบว่าอลิศกาปูร์มาป้วนเปี้ยน ตามเจ๊าะแจ๊ะอยุ่พักนึง แต่ช่วงหลังหายหน้าไปแบบไร้ร่องรอย จึงทำให้วิษธ์ราณีสันนิษฐานให้เฟยาเลียฟังว่า เป็นแผนการอุบาทว์ของอลิศกาปูร์แน่ๆ ที่ต้องการพรากเอาพรหมจรยย์จากเธอไป จากนั้นเฟยาเลียยังได้รู้ความจริงเพิ่มขึ้นอีกว่า นัชปาล องค์พระสวามีของตน แท้จริงแล้วไม่ได้มีพระชายาเพียงเธอคนเดียว แต่มีมาแล้ว 3 คน และนางสนมอีก 100 กว่าคน ทำให้เฟยาเลีย รู้สึกตรอมใจ รู้สึกตนเองไร้ค่า สิ้นหวัง สิ้นศักดิ์ศรี เป็นเพียงแค่ดอกไม้เพียงดอกเดียวในบรรดาดอกไม้ร่วมร้อยกว่า ในแจกัน ดอกไม้ช่อใหญ่  วิษธ์ราณีรู้สึกสงสารและเห็นใจเฟยาเลีย ที่มีชะตากรรมที่น่าสงสาร ประกอบกับเห็นใจหัวอกผู้หญิงเหมือนกัน จึงสัญญาว่าจะแก้แค้นอลิศกาปูร์คืนให้กับเฟยาเลีย ปฏิบัติการขั้นแรกก็คือ ออกคำสั่งให้ย้ายอลิศกาปูร์ไปสังกัดในกองกำลังของเจ้าชาย นัชมุลลา และให้ไปรายงานตัวที่หอพระคัมภีร์ ซึ่งเป็นสำนักปฏิบัติธรรมสำนักพุทธ ในสังกัดพระนักบวชลามะสายดำ ซึ่งเป็นหน่วยงานขึ้นตรงของกองกำลังทหารของเจ้าชายนัชฑาลา ซึ่งไม่ใช่กองกำลังของกองทัพกลางของนครรัฐ พอทราบอลิศกาปูร์ได้ไปประท้วงคำสั่ง ไม่ต้องการย้าย และไม่ยอมถือปฏิบัติ แต่ได้รับการยืนยันจากอำมาตย์กลาโหมว่า จำต้องถือปฏิบัติตามพระราชโองการหรือคำสั่งขององค์หญิงวิษธ์ราณี เพราะบัดนี้ทรงได้รับแต่งตั้งเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระเจ้าโฆษัณชัย องค์พระราชาแห่งกลิงคะ เนื่องจากเสด็จเยือนต่างนครรัฐ และไปราชการนาน 3 เดือน ดังนั้นในเวลานี้ ภายในกลิงคะ วิษธ์ราณีใหญ่ที่สุด ทำให้อลิศกาปูร์จำต้องกลืนเลือดตนเอง เดินทางไปรายงานตัวที่กองกำลังทหารของค่ายลามะสายดำ

(องค์หญิงเฟยาเลียคนนี้ ถ้ายังจำได้ในภาคที่ 2-3 เป็นตัวละครที่ทำให้เจ้าชายอนุเชษฐ์หรือพราหมณ์อนุเชษฐ์ต้องเสียพรหมจรรย์ ไปล่อลวงทำให้อนุเชษฐ์เสียพรหมจรรย์และลุ่มหลง สุดท้ายตัวเองถูกพระบิดาบังคับให้สมรสกับเจ้าชายนัชปาล ซึ่งเป็นการแต่งงานที่มีผลประโยชน์ด้านการเมืองอยู่เบื้องหลัง ส่วนพี่ชายของเฟยาเลีย คืออัทธิ์ถิรวาร ก็คอยตามล่าตามจับกุมตัวเขา และฆ่าพ่อของเขาตาย เรียกว่าเฟยาเลีย เป็นตัวซวยของอนุเชษฐ์ ดีทีว่าภายหลังอนุเชษฐ์ไปพบรักแท้กับเซเดบาลา ได้คนดีและจริงใจมาเป็นพระชายา ส่วนเฟยาเลียได้รับกรรมตามทัน เมื่อแต่งงานไปกับเจ้าชายนัชปาลก็เพิ่งรู้ว่าตนเองเป็นเมียคนที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ เพราะนัชปาล มีพระชายามาก่อน 3 องค์ และสนมอีก 100 กว่าคน) 

เมื่อไปถึงอลิศกาปูร์ได้รับบทเรียน และบททดสอบทั้งสภาพร่างกายและจิตใจในหลายกรณี อาทิ

-นั่งหลับในขณะนั่งสมาธิ พอตื่นมาพบว่า มีดกริชสั้นสูญหาย แท้ที่จริงพระอาจารย์เก็บไว้ให้ พออลิชกาปูร์ พยายามเข้าไปค้นหาในหอพระคัมภีร์ในยามวิกาล พบว่าเจอนักบวชหนุ่มเก็บไว้ให้ และได้สั่งสอนว่า อาวุธเปรียบเหมือนคู่มือชีวิต หากแม้นรักษามันไว้ไม่ได้ ก็รักษาชีวิตไม่ได้เช่นกัน ทำให้อลิศกาปูร์โกรธ ที่พระหนุ่มบังอาจมาสั่งสอนตน ทั้งๆ ที่ตนเพียงเผลอหลับไป และไม่รู้ว่าเป็นเจตนาขโมยอาวุธของตนได้แล้วเอามาคืนหรือไม่

-วันรุ่งขึ้นพอได้ยินเสียงคนฝึก ต่อสู้กันแต่เช้า บริเวณฐานฝึก จึงไปแอบดู จนมีคนเห็นจึงไปเตือนว่า ให้เข้าไปร่วมฝึกด้วย ก็ไม่ยินยอม แต่ท้ายที่สุดก็ไปร่วมฝึกด้วย เพราะเห็นแก่นักบวชเหล่านั้น ที่มาร่วมสร้างบ้านมุงจากให้เป็นที่อาศัย พอไปฝึกก็ไปเจอพระหนุ่มคนดังกล่าว ท้าให้ออกมาสู้กัน จากนั้น อลิศกาปูร์ปรามาสว่าพระหนุ่มไม่น่าจะสู้ตนได้เกิน 3 เพลงหมัด เพราะตนเองเป็นถึงอดีตเสนาธิการทหาร เป็นทหารมีฝีมือของกองทัพ แต่ในที่สุดก็สู้ไม่ได้ โดนพระหนุ่มล้มใน 3 เพลงหมัด ทำให้เสียหน้า พระนักบวช และเณร ต่างหัวเราะเยาะ

-ช่วงบ่าย นำใบรายงานตัวไปรายงานตัวต่อพระอาจารย์ชิกูฐ่าน เจ้าสำนักหอพระคัมภีร์ พอพระอาจารย์หันหลังมา อลิศกาปูร์ถึงกับตกใจ ยังคิดว่า ไม่นะ พระอาจารย์ไม่อยู่ใช่มั๊ย เลยให้ท่านมา ปรากฏว่า พระอาจารย์ชิกูฐ่านก็คือคนเดียวกับพระนักบวชหนุ่มคนนั้น ที่สั่งสอนเรื่องทำมีดสั้นอาวุธคู่กายหาย และสั่งสอนเรื่องการต่อสู้ อลิศกาปูร์ ก็เลยต่อว่า ว่าที่แท้ท่านทราบดีอยู่แล้ว แต่ไม่ยอมเปิดเผยตัวตั้งแต่แรก แต่พระอาจารย์กล่าวว่า ท่านเองก็ไม่ทราบว่า คนที่อยู่ต่อหน้า เป็นถึงอดีตเสนาธิการทหารของกองทัพ (ท่านคงคิดในใจว่า ทำไมมันถึงได้กระจอกขนาดนี้ ได้เป็นถึงเสนาธิการของกองทัพ) 

-หลังจากนั้นอลิศกาปูร์ก็มีอคติต่อพระอาจารย์ชิกูฐ่าน เจ้าสำนักหอพระคัมภีร์ แอบเข้าไปค้นหาหนังสือสุทธิ เพื่อดูประวัติของพระอาจารย์ชิกูฐ่าน พอทราบว่า อายุเพียง 18 ปี ก็คืออายุน้อยกว่าตน ยิ่งทำให้รู้สึกว่า อิจฉาและน้อยใจในโชคชะตาของตนมาก เพราะชิกฐ่านอายุเพียงเท่านี้ เป็นถึงพระอาจารย์เจ้าสำนักแล้ว และยังมีตำแหน่งทางการทหารเป็นผบ.ค่ายทหารลามะสายดำอีกด้วย

-วันหนึ่งถูกเรียกให้ไปเป็นปู้เข่อ (เด็กรับใช้) ชั่วคราวให้กับพระอาจารย์ เพราะอีกคนประสบอุบัติเหตุ ตามเข้าวังไปในงานเลี้ยงของเจ้าชายนัชฑาลา แต่ตนเองถูกกันออกนอกพระตำหนัก เพราะเป็นแค่เด็กติดตาม ระหว่างรอให้พระอาจารย์อยู่ในงานเลี้ยง ตนเองก็เผลอหลับไปในห้องนอนที่ทางราชสำนักจัดไว้ให้ จริงๆ มันต้องนอนที่พื้น แต่มันดันถือวิสาสะขึ้นไปนอนบนเตียง ซึ่งจัดไว้ให้แก่พระอาจารย์เท่านั้น และพอกลางดึก มีทหารหิ้วปีกพระอาจารย์กลับมาที่ห้อง มันสะดุ้งตื่น พบว่าพระอาจารย์ดูหมดสติ คล้ายคนเมามาย จากฤทธิ์สุรา เพราะมีกลิ่นคล้ายแอลกอฮอลล์คละคลุ้งไปทั่ว ทหารที่พยุงมา บอกให้มันคอยดูแลพระอาจารย์ด้วย เดี๋ยวเช้าจะตามหมอมาดูอาการพระอาจารย์อีกที ทีแรกอลิศกาปูร์เข้าใจว่า พระอาจารย์คงดื่มสุรา เพราะในงานเลี้ยงคงปฏิเสธ แขกเหรื่อบรรดาราชนิกูลไม่ได้ แต่พอเช้ามา ชิกูฐ่านคืนสติแล้ว อลิศกาปูร์จึงสอบถามว่าเหตุใดพระอาจารย์จึงปฏิบัติตนเยี่ยงนี้ นักบวชไม่ควรฉันท์น้ำจันฑ์มิใช่เหรอ พระอาจารย์งง บอกว่าไม่ได้ฉันท์ ที่เห็นว่าตนหมดสติไป เพราะเจ้าชายนัชฑาลา เชื้อชวนให้เข้าไปในเหมืองถ่านหิน และให้เข้าไปเจิมเพื่อเปิดเหมือง แต่ปราฏว่า มีอุบัติเหตุภายในเหมืองระเบิด ทำให้พระอาจารย์ได้รับบาดเจ็บและสารเคมีบางชนิดมาโดนตัว บวกกับกำมะถันในถ่านหินทำให้พระอาจารย์วิงเวียนศีรษะ และหมดสติไป

-วันหนึ่ง พระสนมเพกาวตีเรียกพระอาจารย์ชิกูฐ่านเข้าวัง ในขณะนั้น อลิศกาปูร์ขอสมัครลองเป็นปู้เข่อเต็มตัว ตอนแรกเพียงอยากรุ้ว่างานในหน้าที่เป็นอย่างไร ทำไมถึงมีคนมาสมัครเป็นปู้เข่อกันเยอะ พอทราบว่ามีงานในหน้าที่อะไรบ้าง แทบอยากลาออก แต่ก็ไม่สามารถทำได้แล้ว จึงตกกระไดพลอยโจน ต้องทำหน้าที่ปู้เข่อให้ครบรอบไปก่อน งานแรกตามพระอาจารย์เข้าวังไปรับใช้พระสนมเพกาวตี ซึ่งอลิศกาปูร์ไม่รู้ว่า เหตุใดจึงต้องเรียกใช้นักบวช ในเมื่อมีทหารตั้งมากมาย อีกทั้งยังแอบมองลอดช่องประตูเข้าไปพบเห็น ชิกูฐ่าน ถอดเสื้อ กำลังวิ่งปลุกปล้ำอะไรซักอย่าง เหงื่อโทรมกายเช่นนี้ ย่อมคิดเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจาก ชิกูฐ่าน อาจทำผิดศีล ปลุกปล้ำนางสนมกำนัล ภายในพระตำหนักพระสนมเพกาวตี ซึ่งมันก็แอบอิจฉาที่เคยอยากมีพฤติการณ์เช่นนั้น แต่ไม่สามารถทำได้ แอบอิจฉาชิกูฐ่านเล็กๆ เหตุเพราะมันเป็นพระนักบวชรูปงาม พระสนมคงติดใจมัน ลักลอบมีชู้กันในพระตำหนัก นี่เป็นความคิดอกุศลเพียงฝ่ายเดียวของอลิศกาปูร์ เหตุเกิดจากความอคติในตัวชิกูฐ่านล้วนๆ ภายหลังเสร็จกิจกลับมายังหอพระคัมภีร์แล้ว อลิศกาปูร์เพิ่งมารู้จากปากของชิกูฐ่านว่า ที่แท้แล้วพระสนมเรียกพระอาจารย์ให้เข้าไปจับสุนัขทรงเลี้ยงตัวหนึ่ง ซึ่งเป็นสุนัขพันธุ์ใหญ่มาก (เซ้นต์เบอร์นาร์ด) ลำพังทหาร 2-3 คน จับไม่อยู่ ต้องอาศัยพระอาจารย์ชิกูฐ่าน ที่มีวิทยายุทธและมีพละกำลังมาช่วยจับ เพื่อฉีดยาและทำหมันให้แก่มัน นี่จึงเป็นสาเหตุว่าเหตุใดพระอาจารย์จึงถอดเสื้อไล่จับมัน ไม่ได้เป็นอย่างที่อลิศกาปูร์คิดมโนไปไกลอยู่ในหัวสมองฝ่ายเดียวอยู่แม้แต่น้อย

หลังจากนั้น อลิศกาปูร์ก็เลิกอคติต่อพระอาจารย์ชิกูฐ่าน เพราะทราบว่า การที่ท่านได้เป็นเจ้าสำนักได้ เพราะมีความสามารถจริงๆ มีวิชาความรู้ จบเปรียญธรรมตั้งแต่เด็ก ฝึกวิชาการต่อสู้มาตั้งแต่เล็ก และการได้ขึ้นเป็นเจ้าสำนักก็เพราะความบังเอิญ เนื่องจากพระอาจารย์ชันปุนไดลามะ พระอาจารย์ใหญ่ของชิกูฐ่าน ถูกพระเจ้าโฆษัณชัยกล่าวหาว่าเป็นภัยต่อความมั่นคง ถูกเนรเทศกลับฑิเบตไป และแต่งตั้งชิกูฐ่าน ลูกศิษย์ซึ่งขณะนั้น มีอายุเพียง 14 ปี ขึ้นเป็นเจ้าสำนักแทน เพราะไม่ต้องการให้คณะนักบวชกลุ่มนี้เผยแผ่ศาสนาพุทธ ในดินแดนกลิงคะ แต่ครั้นจะเนรเทศกลับไปทั้งกลุ่ม ก็เสียดายวิชา จึงแต่งตั้งพวกลูกศิษย์กลุ่มที่เหลือเป็นทหารนักรบด้วย โดยให้มีสถานะเป็นค่ายฝึกลามะสายดำ ขึ้นครงต่อกองกำลังทหารของเจ้าชายนัชฑาลา เนื่องจากนัชฑาลาชื่นชอบวิชาการต่อสู้แบบกังฟูหรือเส้าหลิน และอยากให้ชิกูฐ่านคอยสอนให้กับกองกำลังทหารของตน มีอยู่มาวันหนึ่ง ชิกูฐ่านถูกเรียกเข้าวังไป พอกลับออกมาอีกวัน สีหน้าไม่สู้ดี พออลิศกาปูร์ไปสอบถามก็ไม่ยอมพูดจาด้วย ดูผิดสังเกต มาทราบภายหลังว่า ท่านขอลาออกจากเจ้าสำนักหอพระคัมภีร์และความเป็นนักบวช ทำให้อลิศกาปูร์สงสัย จึงสืบหาความจริง จึงรู้ว่า ก่อนหน้านี้ชิกูฐ่าน ถูกพระชายาเฟยาเลียกับเจ้าหญิงวิษธ์ราณีเรียกเข้าวัง และหายไปทั้งคืน พอเช้ามาดูเหมือนพระอาจารย์จะมีสีหน้าเศร้าหมอง น่าจะเป็นเรื่องไม่ดี อลิศกาปูร์รวมกับเณรลามะมอมสุราชิกูฐ่าน โดยแสร้งเป็นนำผลองุ่นตากแห้งมาให้ชิกูฐ่านชิม และน้ำชารสชาติดี มาให้ดื่ม แต่ผสมเมรัยหรือเหล้าให้ชิกูฐ่านดื่ม จนเมามาย เพื่อหลอกถามความจริง จึงทราบว่า ที่แท้เฟยาเลียชื่นชอบในตัวชิกูฐ่าน วิษธ์ราณีจึงออกอุบายให้ชิกูฐ่านเข้าวังมาสอนศาสนา แต่ผสมยานอนหลับให้ชิกูฐ่านดื่ม พอชิกูฐ่านตื่นขึ้นมาตอนเช้า พบว่า นอนเปลือยกายอยุ่บนเตียงพระบรรทมของพระชายาเฟยาเลีย ซึ่งทำให้ชิกูฐ่านเข้าใจผิดว่าตนเองได้เสพเมถุนไปแล้ว มีเพศสัมพันธ์กับพระชายาเฟยาเลีย ทำให้ต้องปาราชิก จึงมาลาออกจากเจ้าสำนักต่อเจ้าชายนัชฑาลา และสึกจากความเป็นนักบวช โดยที่เจ้าชายนัชฑาลาทราบแต่เพียงพระอาจารย์ชิกูฐ่านต้องการมาลาออกจากเจ้าสำนักและสึกเป็นฆราวาส แต่ไม่ได้ทราบเหตุผลหรือมูลเหตุที่แท้จริง ที่เกิดจากกุศโลบายแผนชั่วของเจ้าหญิงวิษธ์ราณี  

เหตุการณ์นี้ทำให้ชิกูฐ่านกลายเป็นคนเก็บตัวเงียบ ไม่สุงสิงกับใคร และไม่พูดจากับใคร ยิ่งทำให้อลิศกาปูร์แค้นเคืองต่อเจ้าหญิงวิษธ์ราณีมากขึ้น ที่ทำกับพระอาจารย์เช่นนี้ และแค้นเคืองที่วิษธ์ราณีทำกับตนเองด้วย ประกาศในใจว่าวันหนึ่งจะต้องแก้แค้นให้ได้ จากนั้นเมื่อเจ้าชายนัชปาลทรงเสด็จกลับมายังกลิงคะแล้วทราบว่าอลิศกาปูร์ถูกย้ายไปอยู่หน่วยงานของพระอนุชา จึงออกคำสั่งย้ายอลิศกาปูร์กลับมายังกองทัพกลาง และคืนตำแหน่งเสนาธิการทหารให้กับอลิศกาปูร์ อลิศกาปูร์ไม่มีโอกาสร่ำลาต่อพระอาจารย์ชิกูฐ่าน ได้แต่ฝากมีดกริชสั้น พร้อมจดหมายลา บอกเพียงว่า รู้สึกเสียใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับชิกูฐ่าน และยังรักและเคารพชิกูฐ่าน เป็นเหมือนอาจารย์ของตนเสมอ จากปู้เข่อที่ชื่ออลิศกาปูร์ ถ้ามีโอกาสคงได้เจอพระอาจารย์อีก

เรื่องราวเพียงพาร์ทแรก เกี่ยวกับนครรัฐกลิงคะ (ก็สนุกแล้ว) ยังไม่จบ แต่ขอจบตอนนี้แต่เพียงเท่านี้ก่อน ใครที่ชอบเรื่องคู่จิ้น นิยายวาย คงจะต้องชอบความสัมพันธ์ของ อลิศกาปูร์กับชิกฐ่าน ซึ่งมันมีกลิ่นอายแบบนั้นอยู่ เพียงแต่ผุ้เขียนไม่อยากลงในรายละเอียด ต้องไปอ่านเอาเองจากฉบับนิยายเต็ม แต่หากไม่ชอบแนวนี้ ก็ต้องบอกว่า มิตรภาพของตัวละครเอกคู่นี้ (อลิศกาปูร์ vs ชิกูฐ่าน) จากที่เคยเขม่น ไม่ชอบขี้หน้า ไม่ถูกชะตากันตอนต้น สุดท้ายกลายเป็นเพื่อนรัก ที่รักและเคารพกันมากๆ คล้ายๆ เพื่อนแท้เพื่อนตายกันได้เลย ผู้เขียนเขียนตัวละครคู่นี้ขึ้นมา เพียงเพื่อจะบอกว่า คนที่แตกต่างกันในทุกด้าน ไม่มีอะไรทีเหมือนกันเลย แต่สุดท้ายสามารถเป็นมิตรกันได้ และรักกันมากกว่าพี่น้องแท้ๆ คลานตามกันมาอีก  ติดตามพาร์ทอื่นในภาคที่ 4 ต่อไป ในตอนหน้า และพัฒนาการของตัวละครคู่นี้ ซึ่งจะมีมาอีกในช่วงท้ายๆ เรื่องด้วย